Op dit moment lijkt er een tendens gaande dat werkgevers hogere aanwezigheid van werknemers op kantoor verlangen. Welke aspecten zorgen ervoor dat we een kantoor prettig druk vinden bij een hoge bezettingsgraad? Naast de hoeveelheid mensen in een bepaalde werkomgeving hebben allerlei sociale en persoonlijke en omgevingsfactoren invloed op hoe men drukte ervaart.
De Rijksoverheid heeft als werkgever het hybride werken, als één van eerste grote werkgevers, omarmd. Volgens de richtlijn Fysieke Werkomgeving Rijk (FWR) moet een Rijkskantoor gemiddeld een bezetting van 75% hebben. Als gevolg van de opkomst en implementatie van hybride werken ligt de bezettingsgraad in kantoren meestal veel lager. Uit onderzoek blijkt dat een bezettingsgraad van 75% als stressvol wordt ervaren in een traditioneel Rijkskantoor. Opvallend genoeg blijkt een gelijke bezettingsgraad in een gemoderniseerd Rijkskantoor positief gewaardeerd door de gebruikers. Welke aspecten, naast het aantal aanwezige mensen, spelen een rol bij de beleving van drukte op de werkvloer? Vanuit verschillende invalshoeken kan men hierop reageren, zijnde huisvesting, technologie, gedrag, verbinding en werkafspraken.
Gedragen verschillende generaties zich anders op de hybride werkvloer?
Veel organisaties hebben op dit moment te maken met vier generaties op de werkvloer. De oudste generatie gaat langzamerhand met pensioen, en jongeren beginnen met werken. Een generatie is een groep mensen van ongeveer dezelfde leeftijd. Zij hebben een gemeenschappelijk verhaal en hebben het gevoel onderdeel te zijn van een groep met eenzelfde referentiekader. Dat uit zich bijvoorbeeld in herinnering aan bepaalde politieke of maatschappelijke gebeurtenissen, maar ook het herkennen van populaire televisieprogramma’s is generatie-specifiek.
Gedeelde perspectieven hebben ook belang op de werkvloer. Iedereen neemt het eigen verleden en de persoonlijke achtergrond “mee” naar het werk. Op kantoor wordt onderscheid gemaakt tussen de volgende vier generaties:
- Babyboomers (1946-1964). Zij zetten carrière voorop, zien werk als identiteit, zijn resultaatgericht en blijven vaak lang bij dezelfde werkgever
- Generatie X (1965-1980). Zij zijn vaak baanwisselaars, verkiezen promotie boven salaris, streven naar werk-privébalans en zijn technologisch vaardig
- Millenials (1981-1994). Zij verlangen uitdagend werk en een goede werk-privébalans. Zij zijn bereid van baan te wisselen voor financiële groei en professionele uitdaging
- Generatie Z (1995-2012). Digitale experts met passie voor boeiend werk en hechte collegiale relaties. Zij streven naar voortdurende persoonlijke groei en schuwen baanwisseling niet voor ontwikkeling
Bovengenoemde classificatie is niet eenduidig en probleemloos. Is iedereen wel zo makkelijk in een groep te plaatsen? Kloppen de jaartallen? Desalniettemin: Denken over generaties kan fungeren als startpunt voor een gesprek over voorkeuren op de werkvloer.
